B
ir kelime bir dilde evvelce kullanılmış, sonra terk edilmiş olabilir. Yahut evvelce kullanılmazken yani yokken o dile sonradan gelmiş, girmiş veya yapılmış olabilir. Hiçbir dilde bunun dışında bir kelime yoktur.
Önce şunu ifade edelim ki biz örnek kelimesinin değil, örneğin sözündeki hilekârlığın karşısındayız. Türk halkı tarafından Türkçeleştirilmiş her kelime gibi biz, örnek kelimesinde de Türkçe sayar ve kendi yazılarımızda da kullanırız. Demek ki bizim îtirazımız örnek‘e değil örneğin‘edir.
Çünkü örnek sözü Türkçeye Ermeniceden gelip Türkçeleşmiştir. Meselâ kelimesi ise dilimize ondan çok daha önce, Arapça’dan gelip Türkçeleşmiştir. Eğer meselâ‘yı dilimizden uzaklaştırmak bir marifetse onun yerine kökü de eki de Türkçe olan bir söz bulmak doğrudur. Yoksa Arapça yerine Ermenice’yi tercih etmek sebeplerini evvelce ve defalarca söylediğimiz gibi her bakımdan sakat ve gafilane bir harekettir.
Örnek kelimesi, eski Türkçe metinlerin hiçbirisinde hiçbir şekilde yoktur: Gök-Türk Kitâbelerinde yoktur. Eski Uygur metinlerinde yoktur. Oğuz Kağan destanında yoktur, Kutadgu Bilig, Atebetü’l Hakaayık, Dîvân-ı Hikmet İslami Türk Edebiyatının ilk eserlerinde de yoktur. Divânü Lügaati-t Türk’de yoktur. Dede Korkut kitabında yoktur, Yunus Emre Dîvanında yoktur. Çünkü bu kelimenin aslı Türkçe değildir. Arapça ve Farsça’dan Türkçeleşmiş değildir. Bu kelime Ermenice Orinag‘dan şu son asırlarda Türkçeleşmiştir.
Demek oluyor ki Orinag kelimesini örnek yapıp hazmeden Türk halkının dehâsıdır. Aynı kelimeden yapıldığı iddia edilen çirkin ve yakıcı örneğin “sözcüğü” ise uydurmacıların gayri meşrû bir çocuğudur. Bunun için çirkin, anormal ve bunun için hilkat garîbesidir.
Çünkü örneğin kelimesi örnek sözünden değil, doğrudan doğruya Ermenice Orinagin sözünden ve Türkçe’ye bir kelime daha Ermenice katmak isteyenlere aldanışla uydurulmuştur. Aralarındaki ayniyet bunun şüpheye yer bırakmayan bir delilidir
