Amasya’dan-Türkistan’a Bir Eserat Hatırası

uri, Amasya’nın Akyazı köyünde doğdu. Birinci Cihan Harbinde asker oldu. Savaş esnasında Ruslara esir düştü. Ruslar binlerce Türk esiri ile birlikte Nuri’yi de Sibirya’ya gönderdiler. Nuri, esir kampında çok sevildiği gibi kampın dışında tanıştığı birçok insan tarafından da sevilmiş. Özellikle bölgede bulunan Türkistanlı görevlileri tarafından.

Bunlardan biri de, Nuri serbest kaldığında memleketine dönüyormuş, yol arkadaşı olmuşlar ve ciddi bir sıkıntı yaşamadan beraberce Sibirya’dan Özbekistan’ın Nemengan şehrine gelmişler. Oradaki Türklerle tanışmış. Nemenganlılar, Nuri’yi çok sevmişler.  “Kal, bizim çocuklara İstanbul Türkçesini öğret” demişler. Nuri o güzel insanların hatırlarını kırmamış; burada üç sene kalmış. O üç sene boyunca Türkçe öğretmenliği yapmış. Nemengan’da iken, Ege Bölgesinde Türk-Yunan savaşları yapılıyormuş. Nemenganlılar, yardım ekipleri kurmuşlar. Nuri de bu ekiplerin çalışmalarına katılmış.

Nemengan’da Nuri’ye bir belge verilmiş. Bu belge, öğretmen olduğuna dair “Şahadetname”imiş. Belgenin aslı, oğlu Cemal Uludağ tarafından unutulmaz bir hatıra olarak saklanmaktadır.

Nuri, Nemengan’dan ayrıldıktan sonra, Hazar Denizi sahiline geliyor. Gemi ile Bakü’ye geçiyor. Tiflis üzerinden Batum’a varıyor. Batum’dan, vapurla, Samsun’a varıyor; Samsun’dan da adım-adım Amasya’ya.

Nuri’nin Amasya’ya geldiğinden köylüler haber almış. Karşılamaya çıkmışlar. Hayatta olduğundan emin olmadıkları Nuri’nin böyle birden gelişi, hem çok heyecanlandırmış, herkesi çok sevindirmiş.

Nuri, bakmış karşılayanlar arasında simasını çıkardığı erkekler yok denecek kadar az. Yaşıtlarından, çocukluk arkadaşlarından ise, birkaç kişi var. On seneyi aşkın bir süreyi görmediği, koca bir delikanlı olmuş.

Nuri, başında kalpağı, üzerinde Kafkas elbiseleri ile adeta, geldiği yerin adresini veriyordu. “Anlaşıldı, benim ilk önce uğramam gereken yer belli oldu” dedi.

Ve kendisini karşılayan kalabalıktan ayrılarak, mezarlığa doğru yürüdü. Ne kadar hissettirmek istemese de ayakta durmakta zorlandığı belli oluyordu.

Ağlayıp rahatlaması için peşinden varan olmadı.

Nuri, mezarlıktan içeri girdi ve duvarının bir yerine yaslanarak, ellerini semaya doğru kaldırdı. Gözleri dolu dolu, orada ve yurdun her bir yerinde yatan, can ciğer yakınlarına, Fatihalar okudu, dualar etti. Sonra da, baba ocağının yolunu tuttu…

Nuri Uludağ’a Nemengan’da verilen muallimlik belgesinde şunlar yazılı: