Taşkent Hatırası

Sovyet uçağı ile, Esenboğa’dan yükseldikten sonra, bir yolcu selâm verip, müsade alarak yanıma oturdu. İsmi Cuma ve Rusya’nın Canbul şehrinden olduğunu söyledi. Ona sordum:

– Peki, Ankara’ya niye geldin?

– Samsun’da emcem var idi! Onları ziyârete geldim.

– Peki, nasıl karşıladılar seni?

– Emcem beni, evinin gapısında görür görmez tanıdı. Boynuma sarıldı. Beni hem öpiyerdi, hem gohliyerdi, hem de ağliyerdi. Birden gözlerini benden kaçırdı. Geniş yanaklarına, iri gözyaşları süzülüyordu.

Cuma’ya, birden kanım kaynadı. Bir ceylan güzelliği ve sessizliği ile ağlayan gözlerini, yaşaran gözlerimle öptüm. Bu sefer o sordu:

– Sen nereye gidiyersin? Ha-yırdır inşallah?

– Taşkent’e, Semerkant’a, Buhara’ya, Bakü’ye. Film Festivaline katılacağız. Sen hiç gittin mi?

– Kinoyla (sinemayle) başım o kadar hoş değüldür. Ben çoluğu-çocuğu bir maşine (otomobile) doldiriyerim. Taşkent’e hasret öldürmeye götüriyerim. Orada direklerde Türk Bayrağı göriyerih, seviniyerih! Türk kinosunda Türkçe dinliyerih, seviniyerih. Göğsümüz gabariyer, başımız göğe değiyer.

– Demek, Türk bayrağını görebilmek için Taşkent’e gidiyorsunuz?

– Heee! Bayrağa can gurban Yavuz ağa! Türkçe’ye de can gurban. Bizim bayrağımız gibi, bizim dinimiz gibi, gözel var mı? İkisi de türkü gibi, ikisine de can gurban.

– Sen Allah’a inanıyor musun, Cuma efendi?

– Vişşş!.. O nasıl söz Yavuz ağa? Allaha da inanıyerim, Peygambere de, Kitaba da! Elhamdülillah hepimiz Müslümanıh! Başımız gıbleye bağlı.

– Peki, memleketinizde bir Kur’ân-ı kerîmin, bir otomobil kadar kıymetli olduğunu söylüyorlar doğru mu?

– Doğrudur! Ben Türkiye’den  gendime bir Kelâm-ı gadim aldım. Bir de ağabeyime aldım. Sardım, sarmaladım bavuluma goydum. Allah vere de (Ruslar) birşey demeye. Bizim gomşulardan biri, bıldır (geçen yıl) Türkiye’ye geldiğinde gendine bir Kur’ân almış. Bir naylon torbanın içine goyup küçük bir tenekenin dibine bırahmış. Üstünü bal ile doldurmuş. Canbul’a getirmiş idi. Gonu-gomşu o eve tökildik. Kitâbı, yüzümüze-gözümüze süriyer öpiyerdik..