Hanbelî mezhebi âlimlerinden. Künyesi Ebû Muhammed, lakabı Takıyyüddîn’dir. 635 (m. 1237) senesinde doğdu. 718 (m. 1318)’de vefât etti. Edîb ve zâhid bir zât idi. İbn-i Kumeyr el-Mürsî’den, İbrâhim bin Halîl el-Büldânî’den, Hatîb-i Merdâ’dan ve diğer âlimlerden hadîs-i şerîf işitti. Babasından ve Şeyh Cemâleddîn bin Mâlik’den nahiv ve edebiyat ilmini öğrendi. Bir müddet Hicaz’da ikâmet etti. Takıyyüddîn Havranî ve diğer tasavvuf ehli ile sohbet etti; Sonra Mısır beldelerine gidip, bir müddet de oralarda ikâmet etti. Berzâlî onun hakkında şöyle demiştir: “Edîb, faziletli ve hoş sohbet, güzel ahlâk sahibi bir zât idi”. Kardeşi Şeyh Ahmed de, onun asla dünyâya düşkün olmadığını, gayet sâde bir hayat yaşadığını, zâhid bir zât olduğunu söylemiştir, İbn-i Receb, Kâdı Şihâbüddîn Mahmûd el-Kâtib’in şöyle dediğini nakletmiştir: “Onunla elli seneden fazla beraber oldum. Görüştüm. Zâhid, dünyâya düşkün olmayan bir âlim idi.” Abdullah bin Ahmed’den, Ebû İshâk Benûhî ve diğerleri rivâyette bulunmuştur.
¾¾¾¾¾¾¾¾¾¾¾¾¾¾¾¾¾¾¾¾¾¾¾
1) Zeyl-i Tabakât-ı Hanâbile cild-2, sh. 371
2) Dürer-ül-kâmine cild-2, sh. 241
3) Şezerât-üz-zeheb cild-6, sh. 48
