Boğaziçi: Sevdalar Nehri!

Zaman ve mekânla dostluk kuranlar,
Bilinmez kaç asrı yaşarlar Ortaköy’de, Bebek’te…
Girince aşk denizine kalbi kös gibi vuranlar;
Özlerini görürler altın bir kelebekte…

Bir uçtan uca seyrederken Boğaziçi’ni,
Gemi de bizimle yâre süzülür…
Câmiler, minâreler ve turkuaz çini,
Hâlâ canlı yine bizim, daha gür…

Âh o erguvanlar, papatyalar, lâleler!
Sevgilerin kalbden kalbe dillendiği korular..
Çamlıca’da, Emirgân’da kahkaha ve nâleler.
Mendillerle faytonlara gönderilen sorular…

Hayranların uzaklardan gül yüzüne geldiler.
Gördüler ki güzelliğin, hayâllerini aşmış..
Heyecanla gecene ve gündüzüne geldiler..
Övgün ki Hicaz’dan arşa ulaşmış…

Bizleriz aşklarını seninle yaşayanlar;
Senden uzakta kalmak, iz yapar yüzümüzde..
Sevdânı sevdâsıyla sonsuza taşıyanlar;
Âb-ı hayât içmiştir inan ki gözümüzde…