Benim kime kinim, hasedim vardır;
Benim, öz yurduma hasretim vardır!
Yıllarca aradım parçalarımı…
Arzumdur: Oğulum kalmasın yetim;
Hürriyettir ona tek vasiyetim!
Niçin alev sardı hep civarımı…
Ben ki, eritmiştim buz dağlarını;
Yakmıştım hürlüğün çerağlarını:
Kırdılar o canım civanlarımı…
İnsanım diyorum, başım hep eğik;
Karşıma çıkıyor, ne ki, şu Agik?
Yaban eller çaldı yavrularımı…
Sorarım; gizlerim, hep hicabımı;
Şu insan hakları rol icâbı mı?
Duymuyor kimseler âh ü zarımı…
İçimde kin değil, aşk yarası dır!
Gayretim, Türklüğün gür nârasıdır!
Bu kara; dünyânın yüzkarasıdır!
Olmayınca hürlük, al, hep varımı…
İnanın, dağlarda kuşlar hür değil!
Demet olamaz ki, çiçek hür değil!
Nasıl söylesem ki, gerçek hür değil!
Em ey kara toprak acılarımı…
Cümle âlem bilsin Karabağ bizim!
Zincirleri kırdık yeni çağ bizim!
Yemyeşil vadiler, karlı dağ bizim!
Kabul eyle Rabb’ım dualarımı!