|
S. Ahmet Arvasi’yle
Alimin ölümüyle bir alem yıkıldı da,
Koca bir nur garkoldu, koca bir cihan gitti.
İlim gazilerini irfanıyla yeşertip
Bize armağan eden ilmî bir vatan gitti.
Elveda, ümidimin doğduğu şafaklara
Ki, bütün haşmetiyle güneş söndü, tan gitti.
Kim kurak gönlümüzü nuruyla sulayacak?
İlmî bereketiyle yağacak nisan gitti.
Yârab, bu ne azimkar, ne âlim bir zat idi!..
Cehaletin üstüne gün gibi doğan, gitti.
Toprak, bayramlığıyla beklerken konuğunu,
Umutlarla örülmüş bir dünya kurup, gitti.
Armağan olsun diye gelecek nesillere
İslama can adayan çelik bir kalkan gitti.
İlmi, edebi verdi, teferruatına dek.
Manayı yeşillikle süsleyen lisan gitti.
Zelzeleye uğramış gönlüme bakılırsa,
Bir zat-ı mümin değil, elli milyon can gitti.
Ayrılık acısına nasıl ağlayayım?
Cennet-i âlâ’ya bir şehit kahraman gitti.
Bu çağda çok mübarek, çok büyük nimetti o;
Allah’ın bahşettiği büyük armağan gitti.
Kalemiyle yaptığı son cihadı anında,
Çok büyük bir kahraman, çok büyük insan gitti.
Eyvah, artık bedenden çekilmeye yüz tuttu;
Hayat veren, yaşatan damardaki kan gitti.
O mübarek boynunu eğdi yalnız Allah’a.
O sonsuz sevgiliye bir zat-ı ferman gitti.
Gönüller sonbaharın en hazan günündedir.
Tarihe kaydolacak ulu bir destan gitti.
Hicranımla, kalemin takadı bile gitti.
Gayri gelmemek üzre canan gitti, can gitti.
|
Çiğdem Kader Beytaş
